Αποφάσισα τις προάλλες να στολίσω το χριστουγεννιάτικο δέντρο μου. Στην αρχή πίστεψα ότι θα το βγάλω από την κούτα, θα το στήσω και θα το διακοσμήσω με στολίδια που είχα αποθηκεύσει από πέρυσι. Παρ’ όλα αυτά το πλάνο μου δεν λειτούργησε ακριβώς έτσι.
Έβαλα χριστουγεννιάτικα τραγούδια να παίζουν στο φόντο της διαδικασίας και άρχισα να τοποθετώ ένα-ένα τα στολίδια. Ένα στολίδι είχε αποκτηθεί από εκείνο το ταξίδι το 2007 στη Disneyland του Ορλάντο. Το μυαλό μου άρχισε να περιπλανιέται σε εκείνη την εποχή, σε εκείνο το μέρος και κάπως έτσι άρχισα να το ξαναζώ. Το επόμενο στολίδι ήταν μια χριστουγεννιάτικη κάρτα από το 2005 που μου είχε κάνει δώρο μία αγαπημένη φίλη και κάθε χρόνο τη στολίζω με μεγάλη νοσταλγία στο δέντρο μου. Τα πρώτα στολίδια που αγόρασα και σηματοδότησαν το νέο μεγάλο και απρόσμενο ξεκίνημα της ζωής μου, χειροτεχνίες δημιουργήματα από τις πρώτες απόπειρες των παιδιών μου να έρθουν σε επαφή με την τέχνη και τη δημιουργικότητα, ένα χειροποίητο στολίδι από γυαλί που μας είχε κάνει μια δασκάλα που είχα σε μια θεραπευτική ομάδα…
Όσο περνούσε η ώρα, καινούργια στολίδια και καινούργιες συνδέσεις στο μυαλό και στην καρδιά μου συνέβαιναν. Όταν πια τελείωσαν τα στολίδια, είχα μία γλυκιά αίσθηση νοσταλγίας και μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου δεν ήταν μόνο μία τυπική διαδικασία όπως νόμιζα. Ήταν εμπειρίες, στιγμές και συναισθήματα, που σηματοδότησαν τη ζωή και την πορεία μου και με έφεραν σε αυτό που είμαι σήμερα. Μου έρχεται στο μυαλό η φράση που καμιά φορά λέμε όταν κάποιος προσπαθεί να κρύψει τα χρόνια του, «χωρίς τα καλοκαίρια». Στον αντίποδα λοιπόν αυτής της φράσης έχω να πω «με όλα τα Χριστούγεννα της ζωής μου», τα δύσκολα και τα μοναχικά, τα γεμάτα παιδικά γέλια και χαρές, τα Χριστούγεννα που έζησα κάθε στιγμή τους και με το παραπάνω. Μακάρι να είμαστε όλοι γεροί και κάθε χρόνο να προσθέτουμε στολίδια και αναμνήσεις στο δέντρο μας.
Καλές γιορτές, με πολλή αγάπη και πολλά μελομακάρονα.
Ειρήνη Πρίντεζη
ψυχοθεραπεύτρια
