Όταν χάνουμε κάποιον αγαπημένο ή βιώνουμε μια μεγάλη κρίση, δεν πλήττεται μόνο η καρδιά μας, αλλάζει και η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Οι ρόλοι που μας όρισαν, όπως το να είμαστε γονείς, σύντροφοι, φίλοι ή επαγγελματίες, ξαφνικά μπορούν να εξαφανιστούν. Και μαζί τους, η αίσθηση του ποιοι είμαστε.
Η εμπειρία του πένθους ή της μεγάλης απώλειας μπορεί να προκαλέσει αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «υπερ-ταύτιση με το τραύμα». Η απώλεια ή η κρίση γίνεται ο φακός μέσα από τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας, και συχνά ξεχνάμε ότι η ουσία μας δεν ταυτίζεται με την καταστροφή ή τον πόνο που βιώνουμε.
Το πρώτο βήμα για να ξαναβρούμε τον εαυτό μας είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτά που μας συνέβησαν δεν ορίζουν το ποιοι είμαστε. Μέσα μας υπάρχουν ακόμη η αγάπη, η καλοσύνη, η δύναμη και η σοφία μας. Ακόμα κι αν κάποιες πτυχές μας φαίνονται θαμμένες ή αδύναμες, μπορούν να ξαναζωντανέψουν και να αναπτυχθούν.
Η διαδικασία επαναδόμησης της ταυτότητας δεν σημαίνει να αγνοήσουμε τον πόνο. Αντίθετα, σημαίνει να μάθουμε να τον δεχόμαστε μαζί με τα θετικά στοιχεία της ζωής μας. Είναι μια πορεία μικρών βημάτων: να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να δημιουργούμε νέες συνήθειες, να συνδεόμαστε ξανά με τους ανθρώπους γύρω μας και να δίνουμε χώρο στα συναισθήματα, τόσο στο πένθος όσο και στη χαρά.
Η ταυτότητά μας εξελίσσεται συνεχώς. Το τραύμα μπορεί να την αλλάξει, αλλά δεν την εξαλείφει. Μέσα από τη φροντίδα, την αυτογνωσία και την αναγνώριση της αξίας της ζωής μας, μπορούμε να χτίσουμε μια νέα εικόνα του εαυτού μας, πιο δυνατή και πιο ουσιαστική.
Το πιο σημαντικό μήνυμα είναι αυτό: δεν είστε μόνο όσα σας συνέβησαν. Είστε και όσα επιλέγετε να γίνετε μετά την κρίση. Και μέσα σε αυτή τη διαδικασία, μπορείτε να ανακαλύψετε ξανά τον πραγματικό σας εαυτό.
