Μικρές και μεγαλύτερες φωτιές ανάβει ολοένα απ’ άκρου σε άκρο του πλανήτη το σύστημα της αδιαφορίας και της δίχως όρια εκμετάλλευσης. Φλερτάροντας με τον όλεθρο που θα σβήσει τα χνάρια του καίγοντας τη σκηνή της ιστορίας, συμπαρασύροντας τα πάντα στην πτώση του.
Αλλά, τι κι αν «ο καιρός τρελάθηκε», τι κι αν το περιβάλλον παραπαίει, τι κι αν λαοί γονατίζουν, τι κι αν η ίδια η ζωή απειλείται ανοιχτά πλέον; Στην Ατλαντίδα χασκογελούν οι selfish βγάζοντας selfies, στην Πομπηία ποζάρουν αυτάρεσκα με φόντο τη λάβα που κατεβαίνει.
“Των οικιών ημών επιπεπραμένων ημείς άδομεν”.
