Για δεκαετίες το όζον, το λεπτό στρώμα στο ανώτερο στρώμα της ατμόσφαιρας που προστατεύει τη Γη από την υπεριώδη ακτινοβολία, υπήρξε αντικείμενο έντονων συζητήσεων και παρεξηγήσεων. Μία από τις πιο διαδεδομένες είναι ότι «αν αφήσουμε το ψυγείο ανοιχτό, καταστρέφεται το όζον». Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική.
Οι οικιακές συσκευές παλαιότερων δεκαετιών χρησιμοποιούσαν χλωροφθοράνθρακες (CFCs) ως ψυκτικό υγρό. Αυτές οι ουσίες όταν απελευθερώνονταν στην ατμόσφαιρα μέσω διαρροών ή κακής διαχείρισης παλιών συσκευών, ανέβαιναν στη στρατόσφαιρα και συνέβαλλαν στην καταστροφή του όζοντος. Ωστόσο, ένα ψυγείο που απλώς ανοίγει και κλείνει, δεν απελευθερώνει CFCs. Οι ουσίες αυτές βρίσκονται μέσα σε κλειστό κύκλωμα και μόνο αν υπάρχει ρωγμή ή αν η συσκευή απορριφθεί χωρίς σωστή διαδικασία, οι CFCs φεύγουν στην ατμόσφαιρα.
Σήμερα, τα ψυγεία χρησιμοποιούν ψυκτικά υγρά διαφορετικής τεχνολογίας, όπως ισοβουτάνιο (R600a), τα οποία δεν καταστρέφουν το όζον. Το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ (1987) είχε καθοριστικό ρόλο στην απόσυρση των CFCs παγκοσμίως και θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της διεθνούς περιβαλλοντικής πολιτικής. Η τρύπα του όζοντος δείχνει πλέον σημάδια σταδιακής αποκατάστασης, χάρη κυρίως στη μείωση των ουσιών που την προκαλούσαν και όχι επειδή κλείνουμε τα ψυγεία μας.
Το ανοιχτό ψυγείο δεν πλήττει το όζον, όμως έχει άλλες επιπτώσεις:
- Αυξάνει την κατανάλωση ενέργειας
- Επιβαρύνει το ηλεκτρικό δίκτυο και το πορτοφόλι του χρήστη
- Μειώνει τη διάρκεια ζωής του συμπιεστή
- Επηρεάζει τη σταθερή θερμοκρασία των τροφίμων.
Πρόκειται δηλαδή για θέμα εξοικονόμησης ενέργειας και ασφάλειας τροφίμων και όχι για ζήτημα στρώματος του όζοντος.
