«Ο Παπαλάνγκι προσπαθεί να σκεπάσει καλά το κρέας του με πανιά και πετσιά. Ζει σε πέτρινα μπαούλα, όπου το μέρος που μπαινοβγαίνει το λέει άλλοτε είσοδο κι άλλοτε έξοδο, παρ’ όλο που και τα δύο είναι το ίδιο πράγμα. Το χρήμα είναι η θεότητά του και ο καθένας θέλει να έχει περισσότερο από τον άλλον. Προτιμά να μη ζήσει, παρά να ζήσει χωρίς πράγματα. Έχει επάγγελμα για να χάνει το δρόμο του. Και θέλει να μας παρασύρει στο σκοτάδι του».
Αυτές είναι μόνο λίγες φράσεις από τη μαρτυρία του φύλαρχου Τουιάβιι από το νησί Τιαβέα του Ειρηνικού. Ένας “άγριος κι απολίτιστος” που ήρθε στην Ευρώπη στις αρχές του αιώνα και… έπαθε την πλάκα του μ’ αυτά που είδε (φανταστείτε να ερχόταν τώρα!). Τα λόγια του μετέφερε και τύπωσε ο ιεραπόστολος Έριχ Σόερμαν, κάνοντας αυτό το βιβλίο να κατέχει μια εξέχουσα θέση, δίπλα στο “Άκου ανθρωπάκο” του Βίλχελμ Ράιχ και στα άλλα μεγαλειώδη κριτικά για τους ανθρώπους και τον πολιτισμό τους έργα.
Ο Παπαλάνγκι είναι ο Ευρωπαίος, ο λευκός άνθρωπος. Και ο λόγος του φύλαρχου Τουιάβιι είναι γεμάτος από έκπληξη κι οδύνη για τον τρόπο ζωής της Δύσης, φωνάζει εμμέσως πως είμαστε σχιζοφρενείς, μακριά από τη μάνα-γη και τον πολιτισμό της, αγωνιζόμενοι για το τίποτα, πλανημένοι, σακατεμένοι κι οριστικά χαμένοι. Τα λόγια του είναι από μόνα τους ικανά να προκαλέσουν ένα ισχυρότατο πολιτισμικό σοκ σε οποιονδήποτε τα διαβάσει και να του αποκαλύψουν πόσο έχει απομακρυνθεί από την απλότητα και το νόημα των λέξεων “άνθρωπος” και “ζωή”. Οι περιγραφές του φυλάρχου για τη ζωή μας και όσα την απαρτίζουν, είναι πραγματικά συγκλονιστικές. Η δυτική υποκρισία εξαφανίζεται κι ο δυτικός πολιτισμός τρίζει συθέμελα πίσω από έναν απλοϊκό, παιδικό θαρρείς λόγο, που ωστόσο κάθε λέξη του είναι ικανή να σκοτώσει με την αθωότητα και την αλήθεια της. Αν δεν το διαβάσατε ήδη, να το κάνετε. Ξανά και ξανά.
